3 mar 2013

Kazanie dwudziestolatki. Imigranci

Poproszono mnie o napisanie kazania na Światowy Dzień Modlitwy. Z radością, chociaż też pewnym niepokojem czy podołam temu zadaniu, przyjęłam propozycję.

Czym jest Światowy Dzień Modlitwy?

Kobiety, co roku w innym kraju, tworzą nabożeństwo w intencji innych kobiet i rozsyłają je na cały świat. Wszystkie części liturgii są prowadzone przez kobiety lokalnych Kościołów, w tym również katolickich.

Nabożeństwo to nie tylko modlitwa, ale też osobiste historie kobiet, które je przygotowały. Tym razem były to Francuzki, a motywem przewodnim był problem imigracji.

***

Usłyszeliśmy właśnie kilka historii kobiet-imigrantek. Niektóre z nich, uciekając ze swojej ojczyzny, we Francji znalazły nowy dom, inne trafiły do piekła na ziemi. Słuchając o ich losach, modląc się za nie, i za tysiące innych, można odnieść wrażenie, że to tylko od gospodarzy danego kraju zależy przyszłość imigrantów przybywających do niego.

Chrystus w 5. rozdziale Ewangelii Mateusza wchodzi na górę, by wypowiedzieć swoje słynne kazanie. W 4. wersecie czytamy: “Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni”.

Może to właśnie my, gospodarze, powinniśmy być bożym narzędziem, które udzieli pocieszenia. Jako Polacy powinniśmy być tym bardziej wyrozumiali. Przecież jeszcze w latach 80. sami musieliśmy liczyć na wsparcie zza granicy. A teraz wielu z nas staje się imigrantami w poszukiwaniu pracy. Czy rodziny tych, którzy wyruszyli do Londynu czy Chicago, są tak przyjazne przybyszom zza granicy jak chcieliby, by byli londyńczycy czy mieszkańcy Chicago wobec ich bliskich?

Rozważając to pytanie, stają mi przed oczami dwa obrazy imigranta, z jakimi spotkałam się zarówno osobiście, jak i w mediach. Pierwszy z nich ukazuje człowieka, który szuka szansy na lepsze bytowanie. Przyjeżdża do obcego kraju i chce poznać jego kulturę, mieszkańców. Szanuje zasady nie tylko spisane w kodeksie karnym, ale też te społeczne, niepisane. Drugi obraz odmalowuje człowieka, który szuka lepszego miejsca, niż to, w którym żył dotychczas, ale nie obchodzi go zbytnio jakimi prawami się ono rządzi. Odgradza się płotem, zatyka flagę w ogródku i mówi: “Teraz to mój kawałek ziemi i na nim będą panować zasady, które przywiozłem ze sobą”. Jeśli zaproszę go do domu, nawet przez myśl mu nie przejdzie, żeby zdjąć buty, zanim przekroczy próg.

Człowiekowi, który chętny jest do współpracy, pomaga się z przyjemnością. Mam okazję uczestniczyć w spotkaniach międzynarodowego klubu, który został założony przez imigrantów przyjeżdżających do Wrocławia. Ostatnio byłam na pokazie kultowego filmu “Miś” z angielskimi napisami. Na projekcję zostało zaproszone starsze polskie małżeństwo, które potem odpowiadało na pytania imigrantów związane z filmem.
Członkowie tego klubu chcą poznawać polską historię i kulturę, a także uczą się języka (a to naprawdę warto docenić, biorąc pod uwagę ogrom nieregularnej deklinacji i trudną wymowę).

Co jednak zrobić, gdy ktoś nie chce podać nam dłoni, chociaż ją do niego wyciągamy? Jezus w 44. do 47. wersetu 5. rozdziału Ewangelii Mateusza mówi: “A ja wam powiadam: miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebie, bo słońce jego wschodzi nad złymi i dobrymi i deszcz pada na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Bo jeślibyście miłowali tylko tych, którzy was miłują, jakąż macie zapłatę? Czyż i poganie tego nie czynią?”.

To piękne słowa, ale cały czas zastanawia mnie, czy miłowanie bez względu na wszystko jest tą miłością, o której mówi Jezus. Przecież Bóg kocha ludzi, ale też wymaga. Jak mówi Pismo, wiara bez uczynków jest martwa. Obdarzeni miłością, nie możemy osiąść na laurach. Czy na tym może polegać to mądre miłowanie, wymarzone przez wszystkich rodziców świata? Zastanówmy się - jeśli ojciec będzie spełniać każdą zachciankę swojego dziecka i przymykać oko na każde nieodpowiednie zachowanie, również to, które obraża jego samego - nazwiemy go dobrym ojcem?

Wchodzicie przez ciasną bramę”, mówi Jezus w 7. rozdziale Ewangelii Mateusza, w wersetach od 13 do 14. “Albowiem szeroka jest brama i przestronna droga, która wiedzie na zatracenie, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. A ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują”.

Tak, ta droga, którą wskazuje nam Chrystus, rysuje się naprawdę niełatwo. Mamy miłować mądrze, rozważnie. Trzeba nam pamiętać, że, jak mówi Jezus w 7. rozdziale Ewangelii Mateusza: “Jakim sądem sądzicie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą. A czemu widzisz źdźbło w oku brata swego, a belki w swoim oku nie dostrzegasz?”. Jezus przypomina, że zanim zabierzemy się do oceniania innych, warto najpierw ocenić siebie. Przecież nasze zachowanie nie pozostaje bez wpływu na innych.

W psychologii istnieje zjawisko nazywane “samospełniającą się przepowiednią”. Jeśli zakładamy, że ktoś będzie wobec nas nieprzyjazny, nieświadomie zachowujemy się, jakby już taki był. Krzywe spojrzenia czy opryskliwe odpowiedzi są wtedy na porządku dziennym. To determinuje zachowanie tego człowieka, który... naprawdę staje się nieprzyjazny. Warto to mieć na uwadze.

Jednocześnie musimy nauczyć się przebaczać - w 6. rozdziale, 14. wersecie Ewangelii Mateusza czytamy: “Bo jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebieski”. To nie takie proste, szczególnie, gdy miłować mamy kogoś, kto jest nam z początku obcy.

Jeszcze trudniejsze będzie rozpoznanie co możemy komu ofiarować. “Nie rzucajcie pereł swoich przed wieprze”, mówi Jezus w 6. wersecie 7. rozdziału Ewangelii Mateusza. Ostrzega nas, że ci, którzy nie będą mogli lub chcieli docenić naszych darów, mogą świadomie lub nieświadomie wyrządzić nam krzywdę.

Myślę, że warto jednak otworzyć serca i ramiona. Rozważnie, zgodnie z jezusowym nauczaniem, być gotowym na przyjęcie gości w naszej ojczyźnie. Nasze myśli będą wtedy jasne, jak obiecuje Chrystus w 22. i 23. wersecie 6. rozdziału Ewangelii Mateusza: “Światłem ciała jest oko. Jeśli tedy oko twoje jest zdrowe, całe ciało twoje jasne będzie. A jeśliby oko twoje było chore, całe ciało twoje będzie ciemne. Jeśli tedy światło, które jest w tobie, jest ciemnością, sama ciemność jakaż będzie!”.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz